Marjan verteld:
“In 1975 heb ik door een verkeersongeluk een hersenletsel opgelopen en zijn dingen als; praten, evenwicht houden en mijn motoriek lastiger geworden.
Hoewel ik nooit een fanatieke sporter ben geweest vind ik het nu wel heel leuk om te trainen bij de fysifitness. Zelf zeg ik altijd dat we trainen aan de triatlon voor kneuzen. We doen alle onderdelen, maar dan in een iets rustiger tempo. Het onderdeel zwemmen vind ik erg leuk om te doen alleen is dit wel wat lastiger door het vele licht en alle geluiden. Al met al zijn dit vaak te veel prikkels.
Mijn emoties heb ik niet altijd onder controle, dit wil zeggen dat wanneer het mij allemaal even te veel wordt (en dit is al vrij snel) heb ik last van Motorisch Ontremde Expressie. (MOE)
Helaas komt ‘meneer MOE’ meerdere malen per dag om de hoek komt kijken. Op die momenten ben ik
• langzamer,
• snel gepikeerd,
• motorisch heb ik de aansturing van mijn lichaam dan minder onder controle,
• heel snel afgeleid. Als er bijvoorbeeld meerdere personen zijn of lawaai is, kan ik mij slecht concentreren en/of mij focussen op een gesprek, waardoor ik niet alles meekrijg en het lijkt alsof ik niet ‘luister’.
Kan ik slecht:
• meerdere dingen tegelijk doen,
• mijn hoofd ergens bijhouden,
• onthouden
Ook heb ik last van de onrust in mijn hoofd als iets op tijd klaar moet zijn of als een afspraak verzet wordt en véél vaker heb ik even een time-out nodig om mezelf weer op te laden. Dit omdat ik vermoeid raak door dagelijkse dingen als bijvoorbeeld: het voeren van gesprekken of winkelen.
Dat ik ben veranderd is helaas een feit en dat ik daar mijn leven op moet aanpassen, ook. Nu heb ik altijd een briefje bij me wat ik kan laten lezen als meneer MOE weer om de hoek komt kijken en ik dus even niet in staat ben om iets uit te leggen.
"Hallo,
Doordat ik hersenletsel heb gebeurt het nog al eens dat ik (als er veel op mij afkomt) last krijg van dwanghuilbuien (Motorisch Ontremde Expressie).
Alsjeblieft; schrik hier niet van, doe er niet moeilijk over, het is zo weer over."
Hier heb ik veel baat bij en breng ik anderen niet in verlegenheid als meneer MOE er weer eens is. In het dagelijks leven (A.D.L.) ben ik erg zelfstandig en dit gaat mij goed af.
In 2009 ontmoette ik ‘Jos Schultinge’ bij een bijeenkomst van de NAH lotgenoten club ‘Cerebraal’. Enkele maanden later, tijdens een NAH vakantie in Limburg, ontmoette ik hem weer en toen eigenlijk pas tijdens de terug reis, in de trein.
Jos is in 1978 aangereden door een auto en heeft daardoor ook hersenletsel opgelopen. Door de humor van ons allebei raakte we toen al echt een ijzersterk duo. We hebben beide ons eigen leven en waren allebei niet toe aan een vaste relatie, maar we waren en zijn wel graag in elkaars omgeving. Vandaar dat we hebben besloten om een LAT relatie (weekeind relatie) aan te gaan.”
Jos zegt: "Marjan is mijn maatje, we begrijpen elkaar,houden van elkaar en houden zoveel mogelijk rekening met elkaars beperkingen."
Waarop ik op mijn beurt zeg: “Als ik je zie, wil ik je opvreten. Als mijn honger is gestild, ben ik moe en voldaan. Gelukkig krijg ik steeds weer trek!”
“Regelmatig doen we samen een potje scrabbel, - trekken we er op uit met de fiets, - gaan we uit of uit eten, maar bovenal is het gezellig als we samen zijn (televisie kijken, lezen, koken, eten)
De fiets vakanties hebben duidelijk onze voorkeur en verder hebben we niet zozeer dromen en/ of plannen voor de toekomst. Doorgaan zoals we doen, alleen Jos stoort zich soms een beetje aan het roken van Marjan. Daarnaast wordt Jos zijn gehoor minder, heeft hij moeite met snelheid van de maatschappij en dat hij dingen niet kan onthouden.”
Desalniettemin zijn ze erg gelukkig en begrijpen ze elkaar, kortom nog altijd een ijzersterk duo!
Marjan sluit af met de volgende woorden:
“Doordat ik in 2014 ben begonnen om het te aanvaarden is het allemaal makkelijker geworden. Ik veroordeel mezelf minder en dit geeft mij rust. Na negen-en-dertig jaar weet ik dat ik nooit weer de oude zal worden, dus ik probeer nu het beste van mijn leven te maken.
Door deze ervaring te delen hoop ik ook anderen te kunnen ‘helpen’. Samen Sterker Verder!”
“In 1975 heb ik door een verkeersongeluk een hersenletsel opgelopen en zijn dingen als; praten, evenwicht houden en mijn motoriek lastiger geworden.
Hoewel ik nooit een fanatieke sporter ben geweest vind ik het nu wel heel leuk om te trainen bij de fysifitness. Zelf zeg ik altijd dat we trainen aan de triatlon voor kneuzen. We doen alle onderdelen, maar dan in een iets rustiger tempo. Het onderdeel zwemmen vind ik erg leuk om te doen alleen is dit wel wat lastiger door het vele licht en alle geluiden. Al met al zijn dit vaak te veel prikkels.
Mijn emoties heb ik niet altijd onder controle, dit wil zeggen dat wanneer het mij allemaal even te veel wordt (en dit is al vrij snel) heb ik last van Motorisch Ontremde Expressie. (MOE)
Helaas komt ‘meneer MOE’ meerdere malen per dag om de hoek komt kijken. Op die momenten ben ik
• langzamer,
• snel gepikeerd,
• motorisch heb ik de aansturing van mijn lichaam dan minder onder controle,
• heel snel afgeleid. Als er bijvoorbeeld meerdere personen zijn of lawaai is, kan ik mij slecht concentreren en/of mij focussen op een gesprek, waardoor ik niet alles meekrijg en het lijkt alsof ik niet ‘luister’.
Kan ik slecht:
• meerdere dingen tegelijk doen,
• mijn hoofd ergens bijhouden,
• onthouden
Ook heb ik last van de onrust in mijn hoofd als iets op tijd klaar moet zijn of als een afspraak verzet wordt en véél vaker heb ik even een time-out nodig om mezelf weer op te laden. Dit omdat ik vermoeid raak door dagelijkse dingen als bijvoorbeeld: het voeren van gesprekken of winkelen.
Dat ik ben veranderd is helaas een feit en dat ik daar mijn leven op moet aanpassen, ook. Nu heb ik altijd een briefje bij me wat ik kan laten lezen als meneer MOE weer om de hoek komt kijken en ik dus even niet in staat ben om iets uit te leggen.
"Hallo,
Doordat ik hersenletsel heb gebeurt het nog al eens dat ik (als er veel op mij afkomt) last krijg van dwanghuilbuien (Motorisch Ontremde Expressie).
Alsjeblieft; schrik hier niet van, doe er niet moeilijk over, het is zo weer over."
Hier heb ik veel baat bij en breng ik anderen niet in verlegenheid als meneer MOE er weer eens is. In het dagelijks leven (A.D.L.) ben ik erg zelfstandig en dit gaat mij goed af.
In 2009 ontmoette ik ‘Jos Schultinge’ bij een bijeenkomst van de NAH lotgenoten club ‘Cerebraal’. Enkele maanden later, tijdens een NAH vakantie in Limburg, ontmoette ik hem weer en toen eigenlijk pas tijdens de terug reis, in de trein.
Jos is in 1978 aangereden door een auto en heeft daardoor ook hersenletsel opgelopen. Door de humor van ons allebei raakte we toen al echt een ijzersterk duo. We hebben beide ons eigen leven en waren allebei niet toe aan een vaste relatie, maar we waren en zijn wel graag in elkaars omgeving. Vandaar dat we hebben besloten om een LAT relatie (weekeind relatie) aan te gaan.”
Jos zegt: "Marjan is mijn maatje, we begrijpen elkaar,houden van elkaar en houden zoveel mogelijk rekening met elkaars beperkingen."
Waarop ik op mijn beurt zeg: “Als ik je zie, wil ik je opvreten. Als mijn honger is gestild, ben ik moe en voldaan. Gelukkig krijg ik steeds weer trek!”
“Regelmatig doen we samen een potje scrabbel, - trekken we er op uit met de fiets, - gaan we uit of uit eten, maar bovenal is het gezellig als we samen zijn (televisie kijken, lezen, koken, eten)
De fiets vakanties hebben duidelijk onze voorkeur en verder hebben we niet zozeer dromen en/ of plannen voor de toekomst. Doorgaan zoals we doen, alleen Jos stoort zich soms een beetje aan het roken van Marjan. Daarnaast wordt Jos zijn gehoor minder, heeft hij moeite met snelheid van de maatschappij en dat hij dingen niet kan onthouden.”
Desalniettemin zijn ze erg gelukkig en begrijpen ze elkaar, kortom nog altijd een ijzersterk duo!
Marjan sluit af met de volgende woorden:
“Doordat ik in 2014 ben begonnen om het te aanvaarden is het allemaal makkelijker geworden. Ik veroordeel mezelf minder en dit geeft mij rust. Na negen-en-dertig jaar weet ik dat ik nooit weer de oude zal worden, dus ik probeer nu het beste van mijn leven te maken.
Door deze ervaring te delen hoop ik ook anderen te kunnen ‘helpen’. Samen Sterker Verder!”
Tweets Tineke
meer dan een jaar geleden
meer dan een jaar geleden
meer dan een jaar geleden
meer dan een jaar geleden
