In 2009 vond er een leuke ontmoeting plaats op een datingsite.
Een paar weken hadden we gezellige gespreken via de PC. We leerden elkaar rustig op een 'normale' manier kennen. Hoewel ik me bewust was van haar beperkingen, werd ik daar niet meteen geconfronteerd. Ze had het af en toe over wel over haar beperkingen, zoals: vergeetachtigheid, geen rijbewijs meer en minder soepel bewegen. Zelf keek ze ondanks haar beperkingen positief naar de toekomst en het contact was zo leuk dat we afspraken om wat te drinken.

Net zo goed als wanneer ze geen beperking had gehad, was de eerste date spannend. 
Ik ging naar haar toe, we dronken en ouwehoerden wat. Het was gezellig, maar nadien had Tineke haar twijfels. Ze vertelde aan mij dat ik (te) lief, - rustig, een beetje onzeker over kwam en dat ze zich afvroeg of het wel ging werken met haar ingewikkelde bestaan door haar beperkingen. Ook was ze bang dat ze, met haar duidelijke mening, over me heen zou walsen. Toen ze haar twijfels aan mij kenbaar maakte heb ik haar laten merken dat ze er volledig naast zat.

Tijdens het eerste jaar werd onze relatie op de proef gesteld. 
Meerdere malen raakte ze afhankelijk van een rolstoel en in het ziekenhuis konden ze niet ontdekken wat hier iedere keer de oorzaak van was. Het leek op epileptische insulten, maar na anderhalf jaar daar verschillende anti-epileptica tegen te hebben geslikt, had dit niet een acceptabel resultaat. Na diverse scans hebben ze Tineke de diagnose MS gegeven. We zijn nu inmiddels drie jaar bij elkaar(sinds mei 2009) en weten nu aan de ene kant waar we aan toe zijn. Maar tegelijkertijd blijft het erg onzeker. We zijn erg gelukkig met elkaar en hebben een woning gekocht, welke we volledig hebben verbouwd/ aangepast aan haar beperkingen.

Hoe gaan we om met de tegenslagen en weer verder...
Zelf zegt ze dat ik haar keer op keer weet te verbazen, door de tegenslagen die haar leventje doormaakt, zo rustig en realistisch op te pakken. Zodat we weer samen kunnen kijken naar de mogelijkheden en kansen van het leven. Ik vertelde aan haar: “Je bent wie je bent en dat is met beperkingen. Ik werk in de wegenbouw en voor hetzelfde geld overkomt mij iets met een beperking of de dood tot gevolg. Het leven is heel betrekkelijk en we leven NU.”

Het leven kent vele tegenslagen en deze hebben (bijna) allemaal een beperking tot gevolg. 
Vaker een tijdelijke dan een chronische. Dit kan een lichamelijke beperking zijn, maar ook bijvoorbeeld een materialistische beperking. Wij kijken samen nuchter en realistisch naar de toekomst en dit geeft ons de kracht om door te gaan en om nieuwe dingen op te pakken en te ontdekken.

Groeten,

Dirk Pieter Wolters