Translated by Eduard de Zwart
Reviewed by Desiree Kramer

Amy Purdy
Leven voorbij je grensen


Nov 2011 -
Als je leven een boek was en jij was de auteur, welke kant zou je het verhaal dan willen laten opgaan? Dat is de vraag die mijn leven voorgoed heeft veranderd.

Ik ben opgegroeid in de hete woestijn van Las Vegas. Het enige wat ik wilde, was vrij zijn. Ik dagdroomde over de verre reizen die ik zou maken, dat ik op een plek woonde waar het sneeuwde. Ik verbeeldde me alle verhalen die ik zou gaan vertellen. Toen ik negen-tien was, de dag nadat ik mijn middelbare schooldiploma had behaald, verhuisde ik naar een plaats waar het sneeuwde en werd ik massagetherapeut. Bij dat werk had ik alleen m'n handen nodig en mijn massagetafel, en kon ik overal naartoe gaan. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me vrij en onafhankelijk en had ik totale controle over mijn leven. Tot m'n leven een omweg maakte.

Op een dag ging ik vroeg weg van m'n werk omdat ik dacht dat ik griep had. Minder dan 24 uur later lag ik in het ziekenhuis aan de beademing, en had ik minder dan twee procent kans om te overleven. Pas dagen later, -- ik lag in een coma -- stelden de artsen de diagnose: bacteriële hersenvliesontsteking, een bloedinfectie die met een vaccin voorkomen kan worden. Over een periode van twee en een halve maand verloor ik mijn milt, mijn nieren, het gehoor in mijn linkeroor en mijn twee benen onder de knie. Toen mijn ouders me het ziekenhuis uitreden had ik het gevoel dat de stukjes aan elkaar waren genaaid, net als bij een lappenpop. Ik dacht dat het ergste voorbij was, tot ik weken later mijn nieuwe benen voor het eerst zag. Mijn kuiten waren dikke blokken metaal, mijn enkels aan elkaar geklonken buizen en ik had gele rubberen voeten. Van de tenen naar de enkel liep een rubberen draad, bedoeld om een ader na te bootsen. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar dit had ik niet verwacht. Met mijn moeder naast me -- en de tranen liepen over onze wangen -- gespte ik mijn dikke benen aan en stond ik op. Ze deden zo'n pijn en zaten zo strak dat ik maar aan één ding kon denken: hoe ga ik ooit die wereldreis maken met deze dingen aan? Hoe zou ik het leven vol avontuur en verhalen gaan leiden zoals ik me dat altijd had voorgesteld? Hoe ging ik ooit weer snowboarden? Die dag ging ik naar huis en kroop ik in mijn bed.

Zo zag mijn leven eruit in de maanden die volgden: Ik lag half bewusteloos in bed en vluchtte voor de realiteit en mijn benen stonden naast mijn bed. Ik was lichamelijk en emotioneel helemaal kapot. Maar ik wist dat, als ik vooruit wilde komen, ik afscheid moest nemen van de oude Amy en moest leren de nieuwe Amy in mijn armen te sluiten. Op dat moment besefte ik dat ik niet meer 1 meter 67 hoefde te zijn. Ik kon zo lang zijn als ik zelf wilde! Of zo klein als ik wilde, afhankelijk met wie ik een date had. En als ik weer ging snowboarden, zou ik geen koude voeten meer krijgen. Het beste van alles vond ik dat ik mijn voeten kon aanpassen aan de schoenmaten die in de winkel te koop waren.  En dat deed ik! Dus er zaten voordelen aan.

Op dat moment stelde ik mezelf de vraag die mijn leven zou bepalen: als mijn leven een boek was, en ik was zelf de auteur, welke kant zou ik het verhaal dan willen laten opgaan? Toen begon ik te dagdromen alsof ik weer een klein meisje was. Ik verbeeldde me dat ik gracieus kon lopen, dat ik mijn eigen reis gebruikte om anderen te helpen, en dat ik weer kon snowboarden. Niet dat ik mezelf van een besneeuwde berg omlaag zag racen, nee, ik kon het echt voelen. Ik voelde de wind in mijn gezicht en het op hol slaan van mijn hart. Het was alsof het op dat moment echt gebeurde. Dat was het begin van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Vier maanden later stond ik weer op mijn snowboard. Maar het verliep niet helemaal zoals ik had verwacht. Ik kon mijn knieën en enkels niet buigen. Op een gegeven moment bezorgde ik de skiërs een rolberoerte. Ik viel en mijn benen, die nog vastzaten aan mijn snowboard, gingen er als een speer vandoor, de berg af. Zelf bleef ik boven op de berg achter. Ik was me rotgeschrokken, net als alle anderen en begon de moed te verliezen. Maar ik wist dat, als ik het juiste paar voeten kon vinden, ik het weer zou kunnen proberen.

Toen leerde ik dat de grenzen en de hindernissen die we tegenkomen, maar twee dingen kunnen doen. Ten eerste: ze weerhouden ons om verder te gaan. Of ten tweede: ze dwingen ons om creatief te worden. Na een jaar zoeken was ik er nog niet uit wat voor benen ik zou gebruiken. Ik kon geen informatie vinden die me kon helpen. Dus besloot ik om zelf een paar voeten te maken. Samen met mijn prothesemaker nam ik willekeurige onderdelen en maakte ik een paar voeten waarmee ik kon snowboarden. Zoals jullie kunnen zien, zijn ze gemaakt van roestige bouten, rubber, hout en roze plakband. En ik kan mijn teennagels in een andere kleur lakken. Dankzij deze benen en het beste cadeau ooit dat ik voor mijn één-en-twintigste verjaardag had kunnen krijgen, -- een nieuwe nier van mijn vader -- kon ik mijn dromen waarmaken.

Ik begon met snowboarden. Toen ging ik weer aan het werk en heb ik mijn studie opgepakt. In 2005 heb ik een non-profitorganisatie opgericht, zodat jongeren met een lichamelijke handicap een actiesport konden gaan beoefenen. Daarna kreeg ik de kans om naar Zuid-Afrika te gaan, waar ik duizenden kinderen aan schoenen hielp, zodat ze naar school konden gaan. En afgelopen februari won ik bij de wereldbekerwedstrijden twee gouden medailles achter elkaar. Daardoor werd ik de hoogst geklasseerde vrouwelijke snowboarder met een beperking ter wereld.

Toen ik elf jaar geleden mijn benen verloor, had ik geen idee wat me te wachten stond. Als je me nu vraagt of ik mijn situatie zou willen veranderen, dan zou ik 'nee' zeggen. Mijn benen hebben mij niet gehandicapt gemaakt. Dankzij mijn benen kan ik juist van alles doen. Ze dwingen me om op mijn verbeelding te vertrouwen en in de mogelijkheden te geloven. Ik geloof dat we onze verbeelding als instrument kunnen inzetten om grenzen te doorbreken. Want in onze geest zijn we tot alles in staat en kunnen we zijn wat we willen. Door te geloven in onze dromen en de confrontatie aan te gaan met onze angsten kunnen we een leven leiden dat onze beperkingen overschrijdt.

Mijn leven vernieuwing is alleen mogelijk geweest dankzij mijn grenzen. Ik heb geleerd dat de grens de plaats is waar de realiteit eindigt, maar waar tegelijk de verbeelding en het verhaal beginnen. De gedachte die ik jullie vandaag wil voorleggen, is dat we onze uitdagingen en beperkingen niet alleen zien als iets negatiefs of slechts, maar ook als zegeningen, als geschenken die we kunnen inzetten om onze verbeelding te prikkelen, die ons verder brengen dan we ooit voor mogelijk hielden. Het gaat er niet om dat we grenzen afbreken, maar dat we ze gebruiken als springplank zodat we de fantastische kansen kunnen zien die ze voor ons in petto hebben. Bedankt.