Mijn naam is Willeke Slotman-van Dijk, geboren in Vroomshoop (Overijssel). Tot mijn dertigste verliep mijn leven, als bij bijna ieder ander, voorspoedig. In 1993 trouwde ik met Wim Slotman en in 1994 mocht ik mij de gelukkige moeder noemen van een tweeling; een jongen (Jeffrey) en een meisje (Sharon). Een koningswens ging in vervulling. 

In 1998 begonnen de hindernissen in mijn leven en deze werden steeds hoger. 
De oncoloog constateerde borstkanker. Ik moest meteen aan mijn grootmoeder denken, die kreeg op haar zestigste ook borstkanker en heeft daarna nog tweeëndertig jaar mogen leven. Haar motto was; ”kop op, schouders eronder. Onze lieve Heer heeft het leven aan jou gegeven omdat hij weet dat je het dragen kan.” Ik dacht toen: “als ze toen mijn grootmoeder hebben kunnen helpen en zij nooit heeft opgegeven wie ben ik dan om mij hierbij neer te leggen. Ik wil dit niet accepteren en ga dit overwinnen.” Vanaf het begin werd door middel van chemotherapie en bestralingen mijn borstkanker gereduceerd. 

In 2004 kwam dit weer terug, maar wederom gaf ik mij niet gewonnen. 
Weer kreeg ik chemokuren, verloor mijn haren en werd mijn slokdarm verbrand door de bestralingen. Uit alle onderzoeken werd ook duidelijk dat ik zwaar aan reuma leed, maarik bleef positief en wilde niet opgeven. Wel had ik gesprekken met mijn man over het feit dat het alsnog wel mis kon gaan. Daarnaast had ik voor elk kind een schriftje volgeschreven met mijn opvattingen, gedachten en ideeën enz. Vervolgens kregen wij in datzelfde jaar te horen dat onze zoon autistisch was. Ook dit hebben wij ook dit op ons in laten werken en met ons gezin hebben wij besloten om wederom de schouders eronder te zetten. We hebben informatie opgevraagd en tegen elkaar gezegd:

In april 2010 kreeg onze dochter een ernstig ongeluk met haar paard. 
Haar coma en alles opnieuw moeten leren werd voor ons prioriteit nummer één. De eerste avond dat onze dochter op IC van de Isala Klinieken in Zwolle lag vroeg ik aan mijn man; “En nu?”. 

Hoe weer verder...
“Tja”, zei mijn man, ”we hebben elkaar nog dus we gaan ons aanpassen en opnieuw beginnen…”. En dat hebben we gedaan. We zijn altijd het positieve er van blijven inzien. We genieten van wat we hebben, hoe klein ook. Het was/is een groot leerproces. We hebben veel gebruik gemaakt van de liefde van onze familie en vrienden en ook hebben we veel gepraat met een psycholoog. Er over praten zodat je het een plaats kunt gaan geven was bij ons les nr1. Les 2 was aanpassen en opnieuw beginnen. Ook heb ik leren mediteren en haal hier enorm veel rust uit. Tot de dag van vandaag heb ik 24 uur per dag pijn en slik ik sinds 2009 elke dag morfine maar ik geniet wel van het leven. Natuurlijk hoop ik ooit een geneesmiddel te vinden die de pijn weg haalt en ben ik door de pijn niet alle dagen even vrolijk maar ik ben wel dankbaar. Dankbaar omdat we elkaar hebben, dankbaar dat ik ondanks alles toch nog van de kleine dingen kan genieten. 

If it doesn’t kill you, it will make you stronger!!
 We hebben elkaar nog, we gaan ons aanpassen en we gaan weer door. We staan positief in het leven en dit is voor de gezinsband erg belangrijk.
Ik ben ervan overtuigd dat we met de schouders eronder samen sterk genoeg zullen zijn om uiteindelijk weer uit een diep dal te klimmen.


Willeke Slotman-van Dijk

https://www.facebook.com/wslotman?fref=pb_other