Hersenkneuzing en hartkneuzing – Stefanie Luning (1979)

Haar doelen heeft ze enigszins moeten bijstellen maar haar ambitie om iets tot een succesvol resultaat te brengen, niet.

“Op zeer jonge leeftijd heb ik al leren knokken, dit gebeurde bij mijn ouders op hun handelsstal waar ik spelenderwijs met de paarden ben opgegroeid. Bij de pony’s reed ik zowel in dressuur als springen in de jeugdkaders. Toen ik eenmaal koos voor de springsport werd ik al snel opgenomen in het EK-kader. Met name met de pony Dempsey was ik zeer succesvol en won verschillende internationale Grand Prix proeven en vele regionale titels. Ook werd ik uitgezonden naar de Europese Kampioenschappen waar we een mooie vijfde plaats behaalden. Na mijn overstap op de paarden had ik al snel succes op (internationaal) juniorenniveau met onder meer het behalen van de nationale juniorentitel. Samen met mijn ouders heb ik jarenlang een succesvolle handelsstal gehad.

Helaas kwam er in 2005 een omslag door het plotselinge overlijden van mijn vader. Hij was mijn steun en toeverlaat. Het was een moeilijke periode waarin het paardrijden steeds meer op achtergrond raakte. Na een pauze van een paar jaar kwam ik tot de conclusie dat mijn hart absoluut bij de paarden ligt en in 2011 werd mijn eigen stal een feit en deze heb ik onder gebracht bij de stalling van stal Naberink in Smilde.”

===
Op 22 maart 2014 viel Stefanie Luning met een paard, met hersenkneuzing en hartkneuzing tot gevolg. Minimaal twee weken is ze volledig kwijt en ze heeft hier traumatisch hersenletsel aan over gehouden.
===

“Net als bij andere personen met hersenletsel is mijn karakter verandert en ook in de Algemene Dagelijkse Levensbehoeften gaat alles niet meer vanzelf. Omdat ik overal bij moet nadenken gaat dit dus trager. Bij paard rijden moet je meerdere dingen tegelijk kunnen doen en altijd oplettend kunnen zijn. De prikkels van een wedstrijd zijn nu nog veel te veel. Geluid, tijdsdruk, de mensen om je heen en natuurlijk je paard. Je hebt een snelle reactie tijd nodig om snel te kunnen inspelen op je paard. Of dat ooit weer terug komt is nog een vraag, een vraag die steeds verder weg lijkt..

Tijdens mijn training in UMCG Beatrixoord, Haren mochten we zelf een activiteit bedenken, het werd steile wand klimmen. Eerder had ik hoogte vrees, maar tegenwoordig niet meer. Hoogtevrees is ook stuk ... Dat was een leuke gewaarwording. En verder zijn er nog een aantal veranderingen op persoonlijk gebied. Mijn smaak is ook veranderd, nu lust ik alles...

Ik hoor dat mensen het lastig vinden om te vragen hoe het gaat. Nou is het voor mij ook best lastig om dat zo even te zeggen. Even voor de duidelijkheid, ik ben niet zielig. Het is zoals het is ....

Door mijn hersenletsel ondervind ik beperkingen als:

• trage reactie snelheid, en trage informatie verwerking

Vaker snap ik dingen niet in één keer of het duurt lang voordat het kwartje valt.

• moeite met lezen

De ondertiteling op tv gaat te snel, en begrijpend lezen heb ik ook moeite mee.

• bij vermoeidheid verminderd mijn spraak en zicht.

Om de drukte in mijn hoofd enigszins te verminderen loop ik met oordoppen in bijvoorbeeld de supermarkt, op concours of andere sociale dingen.

• Niks gaat meer vanzelf

Bij ‘alles’ wat eerder zo gewoon was, moet ik nadenken. Lichamelijke beweging en nadenken te gelijk is best vermoeiend.

• Moeite met het onthouden

Daarom maak ik voor alles lijstjes, en ook een planning voor de hele dag. Zo plan ik het boodschappen doen meestal ’s morgens, want ‘s morgens ben ik het beste is het rustiger in de winkel). Ik plan en organiseer dus echt alles, van boodschappenlijstje tot uitleg en volgorde bij het koken, anders weet ik niet wat ik eerst op moet zetten.

Laag energielevel
Ik heb ongeveer energie voor 2 uur, daarna moet ik een uur uitrusten. Als ik daarover heen ga dan moet ik zelfs een paar uur slapen, maar dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Ik moet dus de hele dag een keuze maken waar ik mijn kleine beetje energie aan wil besteden. Eerder vond ik het mooi hoe ongeregelder leven hoe beter, maar dat is nu niet meer mogelijk. Nu is het voor mij: hoe georganiseerder, hoe rustiger en dus fijner.

Dus je begrijpt dat ik zo min mogelijk kan doen om de dag een beetje fatsoenlijk door te komen.
Verder ben ik ongeveer 40 % vergeten van eerder. Een heel ander leven dus... Eerder was ik altijd weg, nu ben ik altijd thuis. Verder heb ik een aantal leuke mensen die ik altijd kan vragen voor hulp en dan schaam ik me ook niet als ik weer iets geks onhandigs raars doe of zeg. Dan lachen we er om. Er zijn een aantal mensen die het niet begrijpen, maar ja… dat doe ik zelf ook wel eens niet.

Tot slot
Verder probeer ik zoveel mogelijk uit het leven te halen wat er nu in zit, met hulp vanuit het revalidatiecentrum ‘Beatrixoord’. Mijn conditie probeer ik te verbeteren doormiddel van zwemmen en fietsen en ook fitness hoop ik weer een beetje een beetje op te kunnen pakken, maar alles wel in mindere mate dan dat ik gewend was, in verband met mijn lage energie level. Zo ben ik tegenwoordig druk met een groente tuin, das mooi rustig en makkelijk te overzien en het is niet gevaarlijk. “Dit is m'n nieuwe leven, het is goed zo..”



Met vriendelijke groet,
Stefanie Luning


Stefanie Luning heeft haar verhaal verteld aan de heer Peter Homan van Dagblad van het Noorden, gepubliceerd d.d. 8 oktober 2014. Met dank aan Dagblad van het Noorden en de heer Peter Homan (journalist) voor het beschikbaar stellen van het (foto)materiaal.


Daarnaast heeft Karin Mulder van RTV Drenthe een special gemaakt met Stefanie in de hoofdrol. Bekijk via deze link de reportage, uitgezonden op 2 september 2014. Met dank aan RTV Drenthe en Karin Mulder voor het beschikbaar stellen van het materiaal.