In mei 2009 was ik vijfendertig jaar oud. Tijdens mijn werk zat ik op de veegauto en omdat de cruise control niet wilde mee werken had ik contact met mijn werkgever. Toen we voor de tweede keer telefonisch contact hadden had ik het gevoel dat ik voor langere tijd weggevallen was, het was misschien maar twintig seconden. Daarop besloten dat hij me zou komen aflossen. Toen hij met zijn vrouw bij mij kwam dachten we aan buikgriep en/of oververmoeidheid. Zijn vrouw bracht mij rond middernacht naar huis. Thuis ben ik eerst gaan douchen en vervolgens op bed gegaan. Mijn toenmalige vriendin was toen dat weekend bij mij, ik heb haar toch wakker gemaakt toen ik voelde dat het mis ging. Zij heeft toen gelukkig de dokters dienst gebeld tijdens het bellen ben ik buitenbewustzijn geraakt waarna de huisartspost gelijk de ambulance heeft gebeld en uiteindelijk werd ik wakker op de intensieve care van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Na hier vier weken te hebben gelegen ging ik voor mijn revalidatie naar; revalidatiecentrum ‘Beatrixoord’. Ik had ‘Wallenberg’, wat inhield dat ik niet kon slikken in mijn slokpijp, mijn evenwicht geheel verstoord was, rechts mijn motoriek aangetast was en mijn kracht ernstig verminderd. Daarnaast zijn er nog veel andere kleine niet meer werkende functies.
Mijn doel was in het revalidatiecentrum gelijk als die van de anderen: mezelf te verbeteren na wat mij overkomen was. Tijdens mijn verblijf weer leren eten, lopen en mezelf alleen te kunnen redden. Wat ik wel een nadeel vond dat er veel gepusht werd op de dingen die je niet kon in plaats van te trainen wat je nog wel kon. Mijn verblijf in Beatrixoord was zeker niet onprettig, doordat mede patiënten en de verpleging goed begrepen wat ik had. Dit maakte het plezierig voor mij, want ik werd begrepen. In Beatrixoord probeerde ik om op een gewone ligfiets te fietsen, maar dat ging niet goed met mijn rechter arm. Mijn gevoel en kracht waren niet dusdanig om met mijn rechter hand het handvat goed vast te kunnen houden. Daarom de ‘Easyrider’ geprobeerd, een ligfiets met een ‘normaal’ stuur en dit ging gelukkig in één keer goed. Nu compenseer ik de beperkingen van mijn rechterhand met mijn linkerhand en mijn ogen. Wat was ik trots op mezelf dat dit me wel lukte! Na drie maanden intern in het revalidatiecentrum te hebben verbleven, ben ik half september weer thuis gekomen en heb toen direct een Easyrider aangevraagd bij de gemeente om samen met de ergotherapeut te trainen. Zij heeft mij twee jaar lang erg goed begeleid. Dat ik thuis alleen woonde was wel eens frustrerend maar ook leerzaam, ik moest het zelf doen ik kon niemand anders vragen om het te doen.
Per 1 maart 2012 ben ik in Norg gaan wonen. Nieuwe omgeving en nieuwe mensen. Rondom Norg ben ik ook steeds meer gaan fietsen. Door het fietsen is niet alleen mijn uithouding vermogen enorm verbeterd, ook mijn doorzetting vermogen is daarmee gegroeid. Eerder zou ik misschien gezegd hebben; “sorry, maar dat kan ik niet”, maar nu ging ik het eerst zelf proberen. Doordat ik ondervond dat ik het zelf ook wel voor mekaar kreeg, ben ik ook in andere situaties zelfverzekerde geworden. Ook in andere situaties probeer ik het nu op eigen ‘kracht’, voordat ik anderen om hulp vraag. In de drie jaar dat ik nu in Norg woon ben ik erg veel vooruit gegaan, lichamelijk maar zeker ook geestelijk. Het heeft ongeveer vijf jaar geduurd voordat ik dat weer kon. Nu ben ik naast het vele fietsen ook regelmatig aan het hardlopen. Het hardlopen heb ik moeten opbouwen, want in eerste instantie kon ik alleen maar kleine stukken wandelen en hardlopen wilde niet, want mijn rechterbeen wilde niet meewerken. Dat oefening kunst baat bleek uit dat dit uiteindelijk wel weer lukte en de afstanden werden steeds langer en ook het schrijven met rechts en tegelijkertijd mijn arm bewegen lukte uiteindelijk weer. O, wat was het fijn dat ik mijn rechterkant weer meewerkte en ik weer kon hardlopen en schrijven. Of er nog meer verbeteringen/veranderingen komen weet ik niet, maar ik zou het een zegen vinden als ik op het peil zou blijven waar ik nu ben, alles wat beter gaat is meegenomen.
Wel merk ik dat ik ouder wordt, het gaat niet meer zoals twintig jaar terug. Maar door te blijven bewegen en ook voldoende rust te nemen wanneer dat nodig is, hoop ik toch zeker dat het nog heel lang goed gaat en misschien nog wel met verbeteringen. Sinds mijn infarct ben ik wel anders gaan kijken naar heel veel dingen. Nu neem ik de dingen zoals ze zijn en ben niet bang voor de toekomst. Steeds kijk ik vooruit, want achterom kijken en verlangen naar de tijd voor mijn infarct heeft weinig zin. Gekscherend noem ik het wel eens mijn nieuwe geboorte datum, op dat moment is mijn leven totaal anders geworden. Hoe het komt dat ik het altijd geaccepteerd heb weet ik eigenlijk niet, net alsof ik wist dat er geen weg meer terug was. Hierdoor ben ik wel veranderd en vind heel veel dingen wel best, want waar zou je je druk om moeten maken, opeens kan je leven heel anders zijn dat je verwacht dat het zou moeten zijn. Positief en met vertrouwen kijk en ga ik naar de toekomst.
Er zijn nu veel dingen die ik niet meer kunnen, maar er is ook erg veel wat ik wel kan. Ik zet me nu in voor anderen. Dit, door ambassadeur van de Raisinhope Foundation Nederland (www.raisinhope.nl) te zijn. Door te fietsen en het promoten van fietsen wil ik andere Niet Aangeboren Hersenletsel getroffenen helpen om weer te kunnen fietsen, zodat zij ook kunnen bewegen en hopelijk komt er ook voor hun enige verbetering uit voort.
Fietsen is meer dan alleen maar bewegen, ook:
• de sociale aspecten van het samen kunnen fietsen, maar ook de mogelijkheid tot eigen vervoer en
• de vrijheid die je dat geeft om zelf te bepalen waar en wanneer je ergens heen wil, zonder dat je anderen steeds om hulp moet vragen.
In juni 2014 heb ik duizend kilometer gefietst om aandacht te vragen voor de ‘Raisin Hope foundation’ en geld in te zamelen om nieuwe fietsen te kunnen aanschaffen.
Door deze op verschillende plekken te plaatsen wil Raisin Hope een netwerk van te gebruiken fietsen voor NAH getroffenen te creëren. Doordat het fietsen mij ver gebracht heeft, wil ik graag anderen helpen om ook ver te kunnen komen. Iedere mogelijkheid om mezelf enigszins te verbeteren pak ik met beide handen aan. Zolang ik leef hoop ik op verbetering, hoe klein en onbenullig dit ook mag lijken, elke verbetering is er weer een.
Met vriendelijke groeten,
Diederik Wierenga
Mijn doel was in het revalidatiecentrum gelijk als die van de anderen: mezelf te verbeteren na wat mij overkomen was. Tijdens mijn verblijf weer leren eten, lopen en mezelf alleen te kunnen redden. Wat ik wel een nadeel vond dat er veel gepusht werd op de dingen die je niet kon in plaats van te trainen wat je nog wel kon. Mijn verblijf in Beatrixoord was zeker niet onprettig, doordat mede patiënten en de verpleging goed begrepen wat ik had. Dit maakte het plezierig voor mij, want ik werd begrepen. In Beatrixoord probeerde ik om op een gewone ligfiets te fietsen, maar dat ging niet goed met mijn rechter arm. Mijn gevoel en kracht waren niet dusdanig om met mijn rechter hand het handvat goed vast te kunnen houden. Daarom de ‘Easyrider’ geprobeerd, een ligfiets met een ‘normaal’ stuur en dit ging gelukkig in één keer goed. Nu compenseer ik de beperkingen van mijn rechterhand met mijn linkerhand en mijn ogen. Wat was ik trots op mezelf dat dit me wel lukte! Na drie maanden intern in het revalidatiecentrum te hebben verbleven, ben ik half september weer thuis gekomen en heb toen direct een Easyrider aangevraagd bij de gemeente om samen met de ergotherapeut te trainen. Zij heeft mij twee jaar lang erg goed begeleid. Dat ik thuis alleen woonde was wel eens frustrerend maar ook leerzaam, ik moest het zelf doen ik kon niemand anders vragen om het te doen.
Per 1 maart 2012 ben ik in Norg gaan wonen. Nieuwe omgeving en nieuwe mensen. Rondom Norg ben ik ook steeds meer gaan fietsen. Door het fietsen is niet alleen mijn uithouding vermogen enorm verbeterd, ook mijn doorzetting vermogen is daarmee gegroeid. Eerder zou ik misschien gezegd hebben; “sorry, maar dat kan ik niet”, maar nu ging ik het eerst zelf proberen. Doordat ik ondervond dat ik het zelf ook wel voor mekaar kreeg, ben ik ook in andere situaties zelfverzekerde geworden. Ook in andere situaties probeer ik het nu op eigen ‘kracht’, voordat ik anderen om hulp vraag. In de drie jaar dat ik nu in Norg woon ben ik erg veel vooruit gegaan, lichamelijk maar zeker ook geestelijk. Het heeft ongeveer vijf jaar geduurd voordat ik dat weer kon. Nu ben ik naast het vele fietsen ook regelmatig aan het hardlopen. Het hardlopen heb ik moeten opbouwen, want in eerste instantie kon ik alleen maar kleine stukken wandelen en hardlopen wilde niet, want mijn rechterbeen wilde niet meewerken. Dat oefening kunst baat bleek uit dat dit uiteindelijk wel weer lukte en de afstanden werden steeds langer en ook het schrijven met rechts en tegelijkertijd mijn arm bewegen lukte uiteindelijk weer. O, wat was het fijn dat ik mijn rechterkant weer meewerkte en ik weer kon hardlopen en schrijven. Of er nog meer verbeteringen/veranderingen komen weet ik niet, maar ik zou het een zegen vinden als ik op het peil zou blijven waar ik nu ben, alles wat beter gaat is meegenomen.
Wel merk ik dat ik ouder wordt, het gaat niet meer zoals twintig jaar terug. Maar door te blijven bewegen en ook voldoende rust te nemen wanneer dat nodig is, hoop ik toch zeker dat het nog heel lang goed gaat en misschien nog wel met verbeteringen. Sinds mijn infarct ben ik wel anders gaan kijken naar heel veel dingen. Nu neem ik de dingen zoals ze zijn en ben niet bang voor de toekomst. Steeds kijk ik vooruit, want achterom kijken en verlangen naar de tijd voor mijn infarct heeft weinig zin. Gekscherend noem ik het wel eens mijn nieuwe geboorte datum, op dat moment is mijn leven totaal anders geworden. Hoe het komt dat ik het altijd geaccepteerd heb weet ik eigenlijk niet, net alsof ik wist dat er geen weg meer terug was. Hierdoor ben ik wel veranderd en vind heel veel dingen wel best, want waar zou je je druk om moeten maken, opeens kan je leven heel anders zijn dat je verwacht dat het zou moeten zijn. Positief en met vertrouwen kijk en ga ik naar de toekomst.
Er zijn nu veel dingen die ik niet meer kunnen, maar er is ook erg veel wat ik wel kan. Ik zet me nu in voor anderen. Dit, door ambassadeur van de Raisinhope Foundation Nederland (www.raisinhope.nl) te zijn. Door te fietsen en het promoten van fietsen wil ik andere Niet Aangeboren Hersenletsel getroffenen helpen om weer te kunnen fietsen, zodat zij ook kunnen bewegen en hopelijk komt er ook voor hun enige verbetering uit voort.
Fietsen is meer dan alleen maar bewegen, ook:
• de sociale aspecten van het samen kunnen fietsen, maar ook de mogelijkheid tot eigen vervoer en
• de vrijheid die je dat geeft om zelf te bepalen waar en wanneer je ergens heen wil, zonder dat je anderen steeds om hulp moet vragen.
In juni 2014 heb ik duizend kilometer gefietst om aandacht te vragen voor de ‘Raisin Hope foundation’ en geld in te zamelen om nieuwe fietsen te kunnen aanschaffen.
Door deze op verschillende plekken te plaatsen wil Raisin Hope een netwerk van te gebruiken fietsen voor NAH getroffenen te creëren. Doordat het fietsen mij ver gebracht heeft, wil ik graag anderen helpen om ook ver te kunnen komen. Iedere mogelijkheid om mezelf enigszins te verbeteren pak ik met beide handen aan. Zolang ik leef hoop ik op verbetering, hoe klein en onbenullig dit ook mag lijken, elke verbetering is er weer een.
Met vriendelijke groeten,
Diederik Wierenga
Tweets Tineke
meer dan een jaar geleden
meer dan een jaar geleden
meer dan een jaar geleden
meer dan een jaar geleden
