Ik had een druk leven 
...werkte als verzorgende in het verzorgingshuis en daarnaast deed ik nog allerlei andere dingen, zo probeerde ik bijvoorbeeld iets te beginnen met stoelshiatsu.

Maar het liep allemaal anders. 
In 2005 kreeg ik een hersenbloeding en dat veranderde mijn hele leven. Vermoeidheid en pijn beheersten mijn leven en ik moest even de regie over mijn leven, uit handen geven.
In het Beatrixoord hielpen ze me weer aan de gang. Ik was totaal mijn evenwicht kwijt en moest fysiek herstellen. Maar daarnaast kwam ik er al snel achter dat werken niet het belangrijkste was. Daar moest dus maar iets anders voor in de plaats komen en in die tijd werd mijn creativiteit ontwikkeld. Ik leek goed te herstellen en na twaalf weken revalidatie mocht ik het zelf weer doen. Maar helaas, dat ging niet zomaar. Daarom ging ik terug naar Beatrixoord met de vraag: wat moet ik nu? 

Ik kreeg onder meer het advies om dagbesteding bij de Noorderbrug te gaan doen.
Daar kreeg ik weer zin om iets te doen en ik maakte er hele leuke dingen als tassen en kussens. Ik gaf me op om nog eens te gaan revalideren met als doel inzicht te krijgen in mijn vermoeidheid. Er volgde veel gesprekken en heel wat sporturen. Maar ik kwam er!

Nu kleur ik mijn dagen door andere mensen te helpen of te bezoeken. 
Met de één speel ik rummikub, voor een ander doe ik een boodschap en in verzorgingstehuis ‘het Zonnehuis’ verzamel ik de gehoortoestellen. Nadat ze zijn schoongemaakt, breng ik ze terug bij de mensen. Het zijn allemaal maar kleine dingen het maakt de mensen blij en ik heb iets te doen.
Met de dagbesteding bij de Noorderbrug ben ik weer gestopt omdat dit te duur werd voor mij. Maar ik heb er andere mooie dingen voor terug gekregen. Sinds 2010 ben ik oma van een kleinzoon en in maart 2012 is onze kleindochter geboren. Samen met mijn man passen we één dag in de week op en daar genieten we erg van. 

We zijn nu 7 jaar verder en ik voel me nu goed! 
Ik ben niet meer zoals ik was, maar dat zal ik ook niet meer worden. Durfde ik eerst niet te denken aan overmorgen; nu kan ik weer een stuk vooruit kijken.
Vervolgens begon ik dus te denken aan wat ik verder moest en wilde gaan doen. Ik was enorm gegroeid dus daar ben ik aan het ‘werk’ gegaan met mijn eigen gewicht en verdere lichamelijke toestand. Wandelen met een stok, fietsen op een driewielige fiets met motor. Hiermee kan ik dus heerlijk snel.

Mijn geheugen is wel een zwakke schakel maar de agenda –met alarm- in mijn mobiele telefoon helpt me bij alles wat ik vergeet. 
Zelfs als ik ga fietsen en ik kan iets niet vinden dan wijst hij me waar ik ben en waar ik heen moet. Bovendien heb ik nieuwe vrienden. De leden van lotgenotenvereniging ‘Cerebraal’ zijn mijn vrienden geworden.
Ik laat me niet weerhouden om waar ergens heen te gaan. Ik ga gewoon en neem dan de volgende dag wel een rustdag. Wat ik niet meer had durven dromen was om op vakantie gaan met het vliegtuig. Maar in september ben ik met dochter en gezin naar Portugal geweest. Heerlijk!

Als ik nu terug kijk denk ik ieder nadeel heeft ook zijn voordeel. 
Zo heb ik door mijn ziekte vrienden verloren, maar anderen hebben die plaats in genomen.
Ik geniet meer van de dingen die ik doe en breng ook nog vreugde in het leven van anderen. En hoewel het nu allemaal wat langzamer gaat en dat mensen soms dingen twee keer moeten vertellen, zit ik daar niet meer mee. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik nu, met mijn beperkingen ben en geniet van alles om me heen. 

Groetjes Afien (1953) Zuidhorn

https://www.facebook.com/afien.zeef.3?fref=pb_other