Met enige schroom vertel ik hier mijn verhaal op verzoek van Tineke. Ook omdat het een beetje schril afsteekt bij het verhaal van de andere Helden. Ze zoekt verhalen van mensen die geconfronteerd worden met een heftige ervaring en zich er niet door uit het veld laten slaan. Mijn verhaal gaat over het beëindigen van mijn huwelijk.
Opgegroeid op het platteland van Groningen in een harmonieus religieus gezin was het logisch om na een verkeringsperiode te trouwen kinderen te krijgen. Het werk ging goed, kinderen groeien gezond op en na een goede opleiding hebben ze beiden werk.

Mijn vrouw wilde graag zorgen voor de kinderen en ook toen ze het huis uit gingen had ze niet de behoefte iets anders te doen dan thuis te zorgen voor het huishouden. Door de loop van de jaren ben ik in de gelegenheid geweest mezelf te ontwikkelen en veel te reizen. Steeds vaker viel me op dat het huis stil was. Mijn vrouw was erg gelukkig met de situatie, alleen ik niet.

Tot er een andere vrouw in mijn leven kwam. Het is een verhaal van 13 in een dozijn. Ik werd verlief koos na 33 jaar huwelijk voor een ander leven. Ik merkte dat dat en heftig besluit was waar ik nu na ruim een jaar nog steeds mee wordt geconfronteerd en ik heb ook niet de illusie dat dat ooit over is. Ook in het volle besef dat mijn handelen voor anderen een grote impact heeft. De kinderen hebben geen complete thuiskomst meer. Vrienden waar we wel eens iets mee ondernamen zijn ons nu kwijt. Mijn broers en zusters werden ook opeens geconfronteerd met een schoonzus met veel verdriet. Het duurde 5 maanden voor ik mijn kinderen weer zag.

Iedere keer als een foto van ze zag kwamen de tranen. Nog steeds is het een drempel om ze weer te zien. Ik mis ze. Hun vader heeft iets gedaan wat niet past in hun beeld. Het zal hopelijk wel weer iets normaler worden. Het blijft een gevoelig punt bij me. Ieder filmpje waarin kinderen met hun vader knuffelen na een weerzien raakt me.

De afgelopen periode heb ik er met veel mensen over gesproken. Daaruit komt wel het beeld naar voren dat bij een scheiding vaak een dader en een slachtoffer is. Vaak gaat alle aandacht uit naar het slachtoffer. Die wordt geconfronteerd met een heftige gebeurtenis waar hij of zij niet voor heeft gekozen. Daar is ook prima een Helden verhaal over te schrijven want hoe kom je over zo’n klap heen?

De dader is vaak weinig aandacht voor want hij / zij heeft er voor gekozen. Die gaat een heel andere weg. Ja het nieuwe leven geeft nieuwe energie nieuwe ervaringen alles waar je naar op zoek was. Er is wel een schaduwkant. Ik heb veel mensen gesproken die die ervaring ook hebben. Je wordt teruggeworpen op jezelf. Je leert je vrienden kennen. Soms positief soms ook negatief. Vooral de mensen die ogenschijnlijk het dichts bij je stonden zijn vaak in verwarring: “Wat doe je me nu aan?” kreeg ik letterlijk te horen. Eerst begreep ik dat niet maar het is me duidelijk geworden. Of "Waarom heb je me niet in vertrouwen genomen?" Soms met de gedachte: dan had ik je kunnen overhalen om de stap niet te nemen, dat is beter voor de omgeving.
Zelden wordt de vraag gesteld: "Hoe gaat het met je?"

Zelf kreeg ik veel steun van mijn moeder. Ze verloor plotseling haar man, mijn vader, toen ze 50 was. Ze is na een paar jaar weer getrouwd met een gescheiden man. Ze zijn beiden ervaringsdeskundig en vertellen graag dat ze nog een prachtige tijd samen hebben. 86 en 91 nu maar volop overtuigd dat het geweldig was dat ze elkaar tegen zijn gekomen. Mijn stiefvader vertelde in het eerste gesprek: "zorg ervoor dat je je eigen keuzen blijft maken. Je kunt niet het leven leiden wat anderen vinden dat je moet leiden."

Zo zijn er veel mensen tot steun vooral de mensen die zelf dezelfde keus hebben gemaakt. Uitspraken die ik door de loop van de tijd heb gehoord:
• "Je kunt niet het circus van je vrouw zijn. Oftewel jij bent er niet voor om haar leven zo aangenaam te maken. Daar is ze zelf ook verantwoordelijk voor."
• "Wat een ander vindt…. moet ie naar de politie brengen."
• "Een mens heeft maar 2 levens: het tweede leven begint als je beseft dat je er maar één hebt." (een uitspraak van Confusius)

Ben ik een held? Zo voelt het niet echt. Maar het is ook niet zo dat ik een zorgeloos leven heb. Er is wel het een en ander gebeurt. Iemand zei me ooit. "Je hebt wel het gevoel dat je leeft."

Dit verhaal heb ik anoniem geschreven. Om mijn oude omgeving er niet mee te confronteren. Dat is bewuste keus. Anderen zouden het misschien anders doen. Daarin is iedereen uniek. Ieder verhaal is anders. Zou ik weer die keus maken? Absoluut! Misschien anders hoewel dat achteraf gemakkelijk praten is. De worsteling brengt ook mooie dingen met zich mee, nieuwe inzichten. Ik leef!

Mocht je er eens over willen praten? Laat hieronder een reactie achter of vraag hetgeen wat je wilt weten. De mensen achter deze site weten me te bereiken.