Toen ik zeven-en-dertig jaar oud was ging ik als interimmanager aan de slag. Succesvol werkte ik onder meer voor schoolbesturen en Amsterdamse stadsdelen. Zo stond ik aan de wieg van een nieuw, zelfstandig schoolbestuur met vijf-en-twintig scholen.

Maar in 2007, op vier-en-veertig-jarige leeftijd, werd ik tijdens mijn werk getroffen door een zware beroerte. In een kennismakingsgesprek met een nieuwe opdrachtgever ging bij mij het licht uit. Ik kon niet meer spreken. Het leek alsof ik in een droom zat. Ik herinner mij nog flarden van wat er daarna gebeurde: de ambulance, de sirenes en een geruststellende stem die hem toespreekt. Maar wat er wordt gezegd, ontgaat mij.

In het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis stelt een dokter de diagnose. Het woord CVA valt en een woord dat eindigt op ‘lyse’ (trombolyse, red.). Het zegt mij dan nog niets. Al snel blijkt dat ik een afasie heb, mijn rechterarm is totaal verlamd en mijn rechterbeen vanaf de knie. Spreken is sindsdien niet mijn grootste hobby. En dan druk ik me nog voorzichtig uit!

Revalidatie:
Na mijn ziekenhuisperiode kom ik terecht bij Reade. Hier kreeg ik veel waardering voor de mensen die er werken. De betrokkenheid is heel groot. Mijn fysiotherapeut stal mijn hart. Zij kon mij echt ‘lezen’ en had aan een gestameld woord genoeg.

Bij logopedie nam ik deel aan praatgroepen. De logopedist zorgde ervoor dat ik in groepen zat met mensen die dezelfde interesses hadden en wat van elkaar konden leren. Tijdens mijn hele revalidatieperiode stond ‘weer zelfstandig worden’ centraal.

Bij ergotherapie leerde ik roltrappen nemen, met de tram gaan en werd ik wegwijs gemaakt in alle hulpmiddelen die er zijn. Heft in eigen hand. Gelukkig ben ik van nature positief ingesteld.

Ik heb een beroerte gehad en een aantal gevolgen gaan nooit meer weg. Maakt dat mij een patiënt? Ben ik ziek? Nee, ik vind van niet. Heb ik een aandoening? Dat geloof ik wel. Maar ben ik gezond? Dat geloof ik ook.

Een aantal gerenommeerde wetenschappers vinden er ook wat van. Onder leiding van arts en onderzoeker Machteld Huber kwamen zij tot een nieuwe definitie van gezondheid: ‘Het vermogen van mensen zich aan te passen en een eigen regie te voeren, in het licht van fysieke, emotionele en sociale uitdagingen van het leven.’ Zo zie ik het ook: gelukkig zijn, is een keuze. Wel één die ik elke dag opnieuw maak. Soms meerdere keren per dag, en - laat ik maar eerlijk zeggen- af en toe een half dagje niet. Als ik een telefoontje moet voeren bijvoorbeeld, frustrerend vind ik dat met mijn afasie.

Ik besef als geen ander dat er na een beroerte heel veel op je af komt. Alleen al de hoeveelheid hulpmiddelen die te koop zijn om het leven weer handig maken! Ik heb heel wat avonden het internet afgespeurd. Vaak wist ik niet dat de oplossing bestond. Zoals pottenopenmakers! Probeer maar eens met een hand een pot vast te houden en de deksel los te draaien.

Mijn zoektocht naar informatie deed bij mij een lichtje branden: Stel dat alle informatie om weer zelfstandig te kunnen leven, aangeboden zou worden op één centrale plek’. Daarom ontstond het idee om hier een de website voor te maken. http://weerhandig.nl

Een hele uitdaging! Want door de beroerte werkt mijn geheugen niet meer optimaal en gaat het aanleren van nieuwe vaardigheden niet soepel. Ik kan me maar op één ding tegelijk focussen.

Dus moest ik structuur aanbrengen en dingen stap voor stap doen: uitzoeken hoe een webwinkel werkt en hoe je die opzet; leveranciers zoeken en afspraken maken; een website (laten) bouwen; een blog opzetten; Facebook en Twitter onder de knie krijgen voor zakelijk gebruik. Het was een proces met vallen en opstaan.

Figuurlijk gelukkig, want als ik letterlijk val, is het een heel gedoe om weer op te staan! Inmiddels is de site online met alle mogelijke hulpmiddelen en deel ik mijn ervaringen en praktische tips via het blog: ‘De vrolijke belevenissen van iemand die een beroerte gehad heeft’. Veel ‘lotgenoten’ herkennen zich hierin.

Het is fijn hen op die manier, met een vleugje humor, een hart onder te riem te steken. Maar eigenlijk is het nog mooier wanneer een deel van de frustraties door herkenning weg zou vallen en tot het verleden zou behoren. Zodat mensen die een beroerte krijgen minder ‘tegen dingen aanlopen’ en het gestuntel uit mijn blog niet meer herkennen.

Ondanks dat het niet mijn hobby is, ben ik ook te boeken als spreker. Voor lotgenoten en tegelijk ook voor professionals. Zodat bijvoorbeeld nooit meer iemand die halfzijdig verlamd is een tweehandige rollator aangeboden krijgt!

Siemon Vroom - http://weerhandig.nl